Önce adam kadını sevdi sonra kadın adamı. Bir oldular onları sevmeyenlerden kaçtılar. Bir hayali hayat yapamadıkları için bir hayatı hayal yapmayı denediler. Sevdiler,sabrettiler, türlü sıkıntılarda sınandılar. Sonra kadın bir eşiğe vardı. Büyüdü. Düşlediği herşey ziyan oldu. Sevdikleri kayboldu. Kadın bir daha aynı adamı sevmeyi denedi , olduramadı. Başka bir adam geldi , ona bir başka seviyi getirdi , bu seviyi ona armağan etti. Sevdi kadın. Bir sevdanın hakkını veremeden , elleri titreyerek , kalbi yerinden çıkacakmış gibi sevdi . Düşündü. İçinden çıkamadı. Çok sevdikçe sarsılıyordu dünyası. Herkes mi böyleydi yoksa hayat ona mı kuruyordu bu his tuzaklarını? Ne acı şimdi sadece bir yanılgıyı sürdüyor bu sevi. 

Boşluk

Kimsenin bilmediği bir yerlerde haykırmak isteği , insanların içinde boğulmaktan ileri geliyor olsa gerek. Bazı insanların parmak uçlarımızdan öper gibi severken bizi bazı insanların denize batırır , nefessiz bırakır gibi sevmesi ne garip. Ne zaman en yakınıma gelsem hep üzülecek birşeyler yaşıyorum. İnsanlar çok aldatıcı çok sahtekarlar. Onlarla olmak zamanın boşluğunda ufalanmak gibi . 

Sevda güncesi

Bazen yer almak istiyorum bu hayatın içinde yalnızca etimle bedenimle değil ruhumla da var olmak istiyorum ben zamansız Zamanlardan sevda güncelerine geçmek istiyorum. Ben sevmek değil sevdiğimle hemhal olmak istiyorum. Ama izin vermiyorlar. İçimdeki duygusal öfke içimdeki yabancılar onlar çok fazlalar,  ben tek başıma. 

Pastalı yalnızlık

Bugün uzun ve stresli bir günün ardından Mutlu olmak için bir tiyatro oyununa gittim. Ama oyun öyle kasvetli öyle yorucu bir oyundu ki oyundan hırpalanmış bir şekilde çıktım. Sonra dedim ki mutluluğun en kestirme yolu Kocaman bir meyveli pasta yemekte ☺️☺️ resim temsili elbette akşam vakti böyle pastayı ancak instagramda bulabilirim. Pastamı yedim ve bin kalori alarak yatıyorum. Hayat ne garip ! onca çabayla,  kendimize yaşadığımız hayata değer katmaya çalışıyor ve bunu yaparken de etrafımızdaki insanların Mutluluğunu ihmal etmemek için elimizden geleni yapıyoruz ama sonuçta yine mutluluğu pastalarda arıyoruz . Yalnınızız. İyi geceler 

Bir Cahit Zarifoğlu Şiiri

Artık mevsim kış,
Serin bir sabahın huzuruna eğilip,
Toprağı öpüyor yapraklar.
Her şeyin rengi soluk bu günlerde 
Her şey kirli bir sarıya dönük.
Tozunu yuttuğumuz zamanın kollarında uyuyor şimdilik gençliğimiz.
Anılar eskinin rüzgarıyla ile aklımın kıyısına vurup duruyor.
Birbirine vuruyor herkesten saklı,
Kendi ikliminde kayıp, derin kabuklu yaralarımız...
İçimden akıp yükselen, özlemlerine değen ,
Derin bir kış hikayesi bu.
Merdivenlerinde koştuğumuz,
Sıralarında sırdaş olduğumuz,
Bir Kara Lise Hikayesi...

Derin bir kış hikayesi ... ne güzel ne anlamlı şiirdi . İyi ki 7 güzel Ada'm dizisi çekilmiş hayatımızda Kocaman bir boşlukmuş meğer güzel seslerden şiirler dinlemek . Dinledikçe insanı güzelleştiren ne tatlı kelam şu şiir :) özledikçe şiir dinlemeyi , açıp açıp izlerim tekrar bölümlerini. 

MIsralarda

Ne zor kış geceleri , ne soğuk ne kadar yalnız. Sevdikçe daha da uzuyor sanki. "Kavuşmak zor , bazen imkansız mutluluğa " diye yazılan o şiir mısralarını yaşıyor gibiyim. Derinden yaşıyor ve hissediyorsan , hatta düşündüklerinin ve hissettiklerinin yanında yaşadıkların kuşlara verilen ekmek ufakları kadarsa hiçbirşeyi unutmuyorsun hayatta. Derinden aldığın bir nefes gibi geçmişini de sevdanı da özlemini de iliklerine kadar hissediyorsun. Bir mühür gibi kalbinde taşıyorsun. Hayat bazen tüm yaptıklarıyla senin güzel şeyler yaşamana olanak vermiyor olabilir ama gece kendinle kaldığın vakit güzellikler düşünmene , güzel şiirler yazmana , hikayeler tasavvur etmene kimse engel olamaz. İşte asıl zenginlik bundan sonra başlıyor :) 

Yüzümdeki Tebessüm

Öyle keyifliyim ki tekrar blog yazıyor olduğum için bir kaç ay bu sevinçle içimde birşeyler dalgalanıp durur mütemadiyen.. Didem Madak 'ı dinleyip gölgesine razı bir fesleğen olan insanlara içten bir merhaba :) gerçek hayatta kimseye böyle güzel hitaplarda bulunamam çünkü çok mesafeli bir insan oluşum insanlara böyle hitap beklentileri oluşturmuyor böyle davrandığımda da şaşkınlık yaratıyor. Zira şu aralar ( 3 yıldır) hayatımda pek kimse yok. İş dolayısıyla görüşmek zorunda olduğum birkaç kişiyi çıkarsak 1 ya da 2 arkadaşım var. Nedeni basit insanlarla iletişim kurmayı beceremiyorum. Ne zaman birileriyle yakın olsam veya uzun Zaman'lar geçirmeye başlasam hep saçmalıyorum. Biraz açacak olursam önce mesafeli bir şekilde karşımdakini tanımaya çalışıyorum . Abartı ve aşırı davranışlarımdan kaçınıyorum. -Ki bu ben değilim birini sevdiğim Zaman yanaklarını sıkıp sıkıca sarılıp içime sokasım gelir. Kız erkek ayırt etmeden samimice herşeyi konuşurum. Plansızca ve fedakarca severim. - biraz daha samimi olduğum vakit paylaşımlar arttığında birden olmadık laflar çıkıyor ağzımdan olmayacak yorumlar... komik ve hatalı bir insan oluyorum. Sonra insanlar bu kızdan mı çıktı bu laf diye hayretler içinde bakıyorlar bana. Oysa herşey başından plansız olsa bu denli şaşkınlıklar yaşanmayacak. Gel gelelim hiç tanımadan da böyle sıcacık davrandığım insanlar beni ziyadesiyle sükutu hayale uğrattılar. Bu sebebten böyle garip bir hal aldı iletişim çabam ve iletişim kuramamakta başladım. Önceleri bu durum benim çabalayıp yapamadığım birşeyken sonraları bir baktım bunu fazlaca benimsemiş girdiğim her ortamda sessiz kalırken buldum kendimi. Dışardan izlerken, farkettim ki içine girmeye çalıştığım ve sohbet etmeye çabaladığım bir sürü insan aslında umduğumdan çok farklı ben yakınlaşabilsem bile onların sahtelikleri katlanılabilir bile değil. Zaman'la beni üzen bu durum yüzümde bir tebessüme dönüştü. Bu tebessümün anlamını unutmamak kaydıyla hala böyle iletişim girişimlerim oluyor lakin sonuç hala yalnızlık