Önce adam kadını sevdi sonra kadın adamı. Bir oldular onları sevmeyenlerden kaçtılar. Bir hayali hayat yapamadıkları için bir hayatı hayal yapmayı denediler. Sevdiler,sabrettiler, türlü sıkıntılarda sınandılar. Sonra kadın bir eşiğe vardı. Büyüdü. Düşlediği herşey ziyan oldu. Sevdikleri kayboldu. Kadın bir daha aynı adamı sevmeyi denedi , olduramadı. Başka bir adam geldi , ona bir başka seviyi getirdi , bu seviyi ona armağan etti. Sevdi kadın. Bir sevdanın hakkını veremeden , elleri titreyerek , kalbi yerinden çıkacakmış gibi sevdi . Düşündü. İçinden çıkamadı. Çok sevdikçe sarsılıyordu dünyası. Herkes mi böyleydi yoksa hayat ona mı kuruyordu bu his tuzaklarını? Ne acı şimdi sadece bir yanılgıyı sürdüyor bu sevi. 

Boşluk

Kimsenin bilmediği bir yerlerde haykırmak isteği , insanların içinde boğulmaktan ileri geliyor olsa gerek. Bazı insanların parmak uçlarımızdan öper gibi severken bizi bazı insanların denize batırır , nefessiz bırakır gibi sevmesi ne garip. Ne zaman en yakınıma gelsem hep üzülecek birşeyler yaşıyorum. İnsanlar çok aldatıcı çok sahtekarlar. Onlarla olmak zamanın boşluğunda ufalanmak gibi .